من بدون تو آواره اي هستم بي سرانجام ، اي كاش راه نجاتي براي رهايي از

وابستگيها مي آموختم. دلم پر از حرفهاي ناگفته و خاك خورده است. دلم پر از

زخمهاي دشنه ناجوانمردانه است. اي كاش كسي راز شعرهايم را ميفهميد.

كاش ميشد معشوقه اي يافت كه حرفهاي ناگفته و سنگين از اعماق وجودم را

سنگ صبوري بود. اي كاش چشمي بود تا راز چشمان بي فروغ و به غم

نشسته ام را ميفهميد. اي كاش ميشد نسيم دلنواز و روح انگيز عشق را تا

آخرين لحظه حيات در دل نگه داشت تا در آن لحظه هم عاشق باشم و بنويسم

و در آخرين برگ خداحافظي بنگارم...

عشق برايم يك عادت بود و يك حاجت          كه من از معبودم گرفتم و به محبوبم هديه كردم